Η ελληνική φιλοξενία. Απόσπασμα από τον Τουριστικό Οδηγό Velbinger.

Περιγραφή
“Η ελληνική φιλοξενία είναι θέμα συμπάθειας. Οι Έλληνες είναι κατά βάσει ένας πολύ φιλόξενος λαός – φτάνει ο φιλοξενούμενος να μην είναι Τούρκος. Στα ελληνικά η λέξη xenos σημαίνει και «ξένος» και «φιλοξενούμενος». Παραδόξως, αν και εμείς εδώ στη Γερμανία μόνο φιλόξενα δεν υποδεχόμαστε τους Έλληνες «φιλοξενούμενους εργάτες», οι Γερμανοί στην Ελλάδα χαίρουν μεγάλης συμπάθειας. [...] Η ίδια η φιλοξενία αποτελεί για μένα έναν από τους σημαντικότερους λόγους για να επισκεφτώ την Ελλάδα. Οι Έλληνες αποπνέουν άδολη εγκαρδιότητα. Ακόμη και στα φτωχότερα μέρη, οι Έλληνες σου προσφέρουν την καλύτερη φιλοξενία, ακόμα κι αν οι ίδιοι κοιμούνται στο πάτωμα.»
Πηγή
Velbinger, M. (198613) Griechenland. Reise-Tips, Augsburg: Velbinger Verlag, σελ. 94

Η εποχή των Καρτ Ποστάλ. Σύντομο Σημείωμα ταξιδιώτη από τη Δυτική Γερμανία προς την οικογένειά του με ταξιδιωτικές εντυπώσεις από το νησί της Ίου και πληροφορίες για την επιστροφή του (1971).

Περιγραφή

Με την ανάπτυξη του μαζικού τουρισμού και την ανακάλυψη των νησιών του Αιγαίου από τους Ευρωπαίους τουρίστες, η Ίος αναδείχτηκε σε σημαντικό τόπο τουρισμού, γεγονός με σημαντικές -και αμφιλεγόμενες- συνέπειες στην οικονομία και τη φυσιογνωμία του νησιού. Σύμφωνα με τον γερμανικό τουριστικό οδηγό DuMont: „Η Ίος αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πως μπορούν να διαταραχθούν με τον πλέον βάρβαρο τρόπο η επιτυχημένη σύζευξη της αρχιτεκτονικής με το τοπίο καθώς και οι αρμονικές σχέσεις των κατοίκων με τους επισκέπτες. Στην περίπτωση της Ίου δεν ήταν οι πλούσιοι επιχειρηματίες που, ως είθισται, μαγάρισαν το τοπίο με κακοφτιαγμένα ξενοδοχεία, με απώτερο σκοπό να εκμεταλλευτούν τη λαχτάρα των ανθρώπων για το νησιώτικο τοπίο. Ως επί το πλείστον νέοι άνθρωποι απ’ ολόκληρο τον κόσμο διψασμένοι για αγνή φύση, κατέφτασαν στην Ίο, αφανίζοντας με μιας την ηρεμία του τόπου. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να τη βγάλουν φτηνά και τους αρκούσε μια θεσούλα σε μια ταράτσα για το φουσκωτό τους στρώμα και το σακίδιό τους. [...] Η μαζική απόβαση των τουριστών κάθε καλοκαίρι, κι όχι οι μεμονωμένοι επισκέπτες, είναι ο λόγος που από δω και στο εξής ο αρχέγονος πρωτογονισμός της Ίου θα ξεπουληθεί ακριβά. Έλληνες και ξένοι που έχουν φτιάξει σπίτια στο νησί με περισσή αγάπη είναι απελπισμένοι για την παρακμή του αγαπημένου τους τόπου.” (Melas, E. (επ.) (1987) DuMont Kunst-Reiseführer. Ein Reisebegleiter zu den Inseln des Lichts. Kultur und Geschichte. Κολωνία: DuMont Verlag, σελ. 158).

Πηγή
Άποψη του λιμανιού της Ίου από τη χώρα του νησιού. Καρτ Ποστάλ από το 1971 – Φωτογραφία Νίκος Κόντος. Ιδιωτικό αρχείο.

Καρτ-ποστάλ με άποψη από τον ξενώνα του Αlfons Hochhauser στη Μονή Ευαγγελιστρίας Τρίκερι, Μαγνησία, Ελλάδα.

Περιγραφή
O Alfons Hochhauser ανήκει στους αναχωρητές (Aussteiger) του 20ού αιώνα. Eγκαταλείπει την κεντρική Ευρώπη και ταξιδεύει σε πολλές χώρες της Μεσογείου, αποζητώντας την απομόνωση και την περιπέτεια. Εγκαθίσταται στη Eλλάδα το 1927, με την επιθυμία να ζήσει μια λιτή ζωή ως ψαράς στα ψαροχώρια του Πηλίου. Συλλαμβάνεται με το περίφημο άγαλμα του Δία / Ποσειδώνα του Αρτεμισίου στο καΐκι του, κατηγορείται για αρχαιοκαπηλία και κατασκοπία και απελαύνεται από τη χώρα. Επιστρέφοντας στην Αυστρία, υποχρεώνεται να καταταγεί στη Βέρμαχτ και επιστρέφει στην Ελλάδα μαζί με ναζιστικά στρατεύματα το 1941. Το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου τον βρίσκει αιχμάλωτο σε φυλακές της Αυστρίας για έναν χρόνο, απ’ όπου αποφυλακίζεται και συνοδεύει τον Αυστριακό κινηματογραφιστή του βυθού Hans Hass για 11 χρόνια σε ταξίδια ανά την υφήλιο. Το 1957 επιστρέφει στο Πήλιο, παντρεύεται Ελληνίδα και μαζί της διαχειρίζεται έναν «ξενώνα», που στεγάζεται στα κελιά της Μονής Ευαγγελίστριας του νησιού Τρίκερι. Στον ιδιότυπο αυτόν «ξενώνα» δεν υπάρχει παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, ούτε τρεχούμενο νερό. Ο Hochhauser προσκαλεί και φιλοξενεί διεθνείς προσωπικότητες και τις μυεί στον λιτό τρόπο ζωής που επέλεξε: ψάρεμα, λιτό φαγητό και μελέτη της κλασσικής γραμματείας. Πέθανε σε μια ψηλή κορυφή του Πηλίου το 1981 από το ψύχος, επιλέγοντας να φύγει στον τόπο που αγάπησε και όχι στο νοσοκομείο, αφού μόλις είχε διαγνωστεί με καρκίνο επιθετικής μορφής. Στον τάφο του στην τοποθεσία Κουλούρι του Πηλίου, επέλεξε να γράψει: «Βλέπω ξανά πόσο όμορφος είναι ο τόπος που διάλεξα να ζήσω, γι’ αυτό και θέλω να του παραδώσω την τελευταία μου πνοή».
Πηγή
Φωτογραφία & χειρόγραφο κείμενο Alfons – Xenofon - Αndreas Hochhauser. http://www.alfons-hochhauser.de/